UD. 6 Relato en grupo

Sentíame incrédulo,presionado por aquelas 4 paredes,sempre respirando aquel aire putrefacto, non sabía nin porque,nin atacando tería que estar alí,o único que lembro é que me vin implicado nunha pelea contra Xoan e o seu amigo Manolito. O sol que entraba entre as rexas dábame unha sensación fatal,quitábame as poucas ganas que tiña de vivir,¿para que vivir?,o único sentimento que afloraba en min era a vinganza,acusábanme do asasinato de Manolito e eu non tivera nada que ver,fora Xoan,borracho,coa botella de cervexa e cunha sangue fría que estremece os meus osos cada vez que o penso.A partir de ahí solo recordo que Xoan abalanzouse sobre min e o último que lembro é que me despertei aquí,entre estas catro paredes,sen culpa ningunha,sen ganas de vivir e cun desexo de vinganza cara Xoan ,estarei tolo,non o sei, o único que sei é que vou matar a Xoan. Os seguintes tres días sentíame cada vez peor,xa solo vía unha saída,nunca antes mo plantexara,aquel non era o meu lugar e polo tanto non pintaba nada alí.Saquei os cordóns dos meus zapatos,ateinos e paseinos por enriba dun cable da luz, a miña absurda vida estaba a piques de rematar.